Lokalna dystrybucja naszego państwa, dostarcza naprawdę wielu produktów "mainstreamowych"; Corsair, Razer, Cooler Master czy HyperX.
W zdecydowanej większości, są naprawdę irracjonalnym pomysłem nabycia przyszłej klawiatury, według wspomnianego prawidła - są potwornie i partacko wycenione.
Przodującą skazą, jest oczywiście fabryczny zestaw klawiszy, wykonany z tworzywa ABS w technologii "laser-etching".
Materiał ABS wykorzystywany jest niemal w każdej sferze przemysłowej, koronnymi powodami są nade wszystko łatwość w modelowaniu kontur, relatywnie dobra wytrzymałość i nieskomplikowany proces produkcyjny - klamrą jest naturalnie niski koszt wytłoczenia.
Niestety, mimo ochoczych cech i intratności, implikowanie owego tworzywa w postaci "keycapsów", znosi niemałą chłostę - faktura wyślizguje się już po kilku miesiącach codziennej eksploatacji, ekspozycja materiału na promienie UV, skutkuje chybkim procesem żółknięcia, nieodporność na wysoką temperaturę i proste rozpuszczalniki, komplikują wybiórczą próbę wyczyszczenia.
Nałożony font technologią "laser-etching", przypisany jest do naprawdę niżowych procesów produkcyjnych, ze skwapliwością do zatracania pierwotnej formy.
Znamienna grubość pojedyńczej ściany klawiszy wspomnianych klawiatur, to ~0.9mm - wartość wpływa na empirię, grubaśne "keycapsy" są asumptem charakterystycznego, gromkiego wydźwięku i ogólnego odczucia podczas eksploatacji.
Wyróżnić możemy kilka przodujących metod nałożenia fontu:
Pad-printing - nasiąknięty materiał atramentem, po kontakcie z tworzywem, przenosi legendy na docelowe klawisze, szczególnie lubujący się w najtańszych klawiaturach membranowych, najmniej trwały.
Laster-etching - czcionka wypalana laserowo, spotykana szczególnie w klawiaturach mechanicznych, ostająca się odrobinę dłużej.
Dye-sublimation - proces "zapłodnienia" materiału barwnikiem z pomocą wysokiej temperatury, czcionka staje się integralną częścią plastiku, wieczysty proces, wypadkową jest znacznie wyższa cena produkcyjna.
Double-shot moulding - "keycapsy" wykonane w tym procesie, są dwuczęściowe - litery są pierwotną częścią, na którą nałożona została faktyczna budowa klawisza, najbardziej pożądany, skrupulatny i odporny na eksploatację proces.
Subtelne zobrazowanie porównawcze.
Adwersarzem ABS, jest PBT, materiał wyzbyty wszelakich frasunków poprzedniego - nieścieralny, odporny na promienie UV, wysoką temperaturę i pospolite rozpuszczalniki.
Jest absolutną podwaliną i składową dobrej jakościowo klawiatury, najbardziej pożądane tworzywo podczas elekcji potencjalnego zestawu.
Dodając, poszczególne klawiatury, posiadają unikalne kontury fabrycznych "keycapsów" - profile: https://bit.ly/2Km9kOx.
Bardzo przyzwoity stosunek ceny do jakości, prezentują zbiory NPKC - grube na 1.45mm, PBT, prezentują się naprawdę optymistycznie, profil OEM.
Szczebel wyżej, uplasowane są EnjoyPBT - korpulentne na 1.5mm, wykonane z tworzwa PBT, w technologii "dye-sublimation", profil Cherry.
Epatujące kokieterią "keycapsy" Gaterona, tzw. "Blank", zasługują na notę - wartość 1.5mm, tworzywo PBT, Cherry profile.
Frapującą ciekawostą jest geneza ePBT, jak mogłeś zauważyć, dzierżą taką samą grubość, tworzywo i profil Gaterona.
EnjoyPBT zajmuje się wyłącznie procesem "dye-sublimation" "keycapsów", a legendy nałożone były właśnie na "blanki" Gaterona, nie produkują własnych klawiszy, jednokolorowe zestawy Gaterona, były więc ichniejszym, intratniejszym zamiennikiem, gdy dla kogoś czcionka nie była priorytetowa - obecnie niestety nie wiem kto dostarcza podwalin ePBT.
Powracając do Cherry, marka została uciemiężona porutą - linearne przełączniki Gaterona, uchodzą za znacznie płynniejsze, podobnie jak ich pochodna - przełączniki Zealios (seria KS-3 wspomnianego), również dostarczane i produkowane przez Gaterona.
Charakterny zamiennik Cherry - Kailh, również relatywnie chybko wyrównał poziom przełącznikami PG1151, a wypadkową ostatniej innowacji, kompletnie deklasuje przełączniki serii MX, które nie mogą podjąć batalii z kapitalnymi Kailh Box.
Cherry dotknięte degresją, wyprzedało część swojej manufaktury - linia produkcyjna z tworzywa PBT, trafiła w dłonie BSP, a tworzywa ABS, do GMK.
Reminiscencja wielu osób, dysponentów klawiatur obecnie grona vintage, Cherry, nie mogła pozytywnie opiniować budowy samych produktów, które uchodziły za chybotliwe, łatwo odkształcalne i zrobione wybiórczo, jednakowoż "keycapsy" klawiatur jak G80-3000, zyskały naprawdę szeroką gawiedź, która dostarczyła monumentalnej estymy dla Cherry, która trwa do dzisiaj, mianowicie...
Jak napomknąłem, obecnie część manufaktury należy do GMK, dostarczają oni skrupulatnie wykonanych "keycapsów", w zasadzie, to jednych z najlepiej wykonanych klawiszy z tworzywa ABS - 1.5mm, w technologii "double-shot".
Sławę zyskały dzięki szerokiemu spektrum kolorystycznym, dla którego wielu fanatyków straciło głowę i... kabzę - zestawy osiągają zawrotną kwotę kilkuset złotych.
"Hype-train" jest oczywiście nierozsądny, w mojej skromnej opinii, przypisać można pełnoprawną definicję słowa "fanboy".
Współmiernie BSP - duńska marka, dostarcza zestawów wytłoczonych za pomocą sławetnych maszyn Cherry, kwota jest naprawdę kuriozalna - 160$, a sam zestaw jest wyłącznie dostępny w formacie TKL.
Kategoria klawiatur budżetowych do około dwustu złotych, to głównie dominacja wytworów SPC, a właściwie ich OEM-owych konstrukcji.
Waga jest naprawdę poczciwa, podświetlenie RGB zapewniają diody w formacie SMD w standardowym rozmiarze 3528.
Diody SMD, są przede wszystkim mniej awaryjne i zapewniają doprawdy barwne odcienie - 5,4 lumenów dla 3528, standardowa dioda DIP, charakteryzuje się strumieniem światła od 3 do 4 lumenów.
Naprawdę obfitą zaletą ich implementacji, jest możliwość zastosowania transparentnych przełączników, w miejsce archaicznych konstrukcji opartych o diodę DIP, która ochoczo ramoleje - luminofor się wypala, co skutkuje żółknięciem jasnych odcieni.
Szkopułem implementacji przełączników opartych o diodę DIP, jest również nierówne podświetlenie - dioda jest naturalnie na górze przełącznika, problem występuje również w klawiaturach opartych o diody SMD, jednakowoż te dostarczają nieco lepszego spektrum.
Stabilizacja wspomożona jest wzorcem Cherry, spełnia swoje poruczenie naprawdę przyzwoicie.
Świetnym adwersarzem, którego nagminnie aprobuję, jest wspomniany SGK3.
Otwarty "float-design", osadzony jest na cholernie ciężkiej, metalowej płycie, która nobilituje ogólną wagę klawiatury, do zawrotnych 1500 gramów - wartość niespotykana w gronie klawiatur z polskiej dystrybucji.
Stabilizatory Cherry, cucę przed wersją na diodach DIP - dostarcza naprawdę nieprzyjemnej poświaty.
Wyróżnić możemy dwie główne manufaktury, dostarczające OEM-owych produktów.
Costar - sławetne stabilizatory, jak i również autor takich klawiatur jak; Cooler Master MasterKeys L, Cooler Master Quckfire Rapid, Mionix Zibal, pierwszych klawiatur Das Keyboard czy serii Majestouch dla Filco.
Pośród masowych fabryk, Costar cieszy się sporym uznaniem, rewerencją.
iOne - wykonawca późnych klawiatur Das Keyboard, serii Blackwidow dla Razera czy Cooler Master Quickfire Pro.
Szczególnie znamienną cechą iOne, jest parszywy, autorski dolny rząd, "bottom row", który komplikuje wymianę fabrycznego zestawu z tworzywa ABS - budżetowe "sety", zawierają standardowy rozmiar; 1.25u dla klawiszy drugoplanowych i 6.25u dla spacji, uwzględniając wyłącznie 104 klawisze.
Sumplementarne zestawy, są oczywiście naturalnie kosztowniejsze.
Warto kierować się konkretnym dziełem danej manufaktury - Costar, to przede wszystkim świetne klawiatury Filco i naprawdę udany MasterKeys L, pożogą jest natomiast niezbyt udany Mionix Zibal.
Produkty iOne, nie cieszą się optymistyczną notą.
Do naprawdę poczciwych, przypisać można produkcje dla Cooler Mastera, najwięcej goryczy przelało się na produkty dla Razera.
Post wymaga jeszcze konkretnej aktualizacji, w zasadzie rozmyślam nad dopełnieniem go i podpięciem do głównego działu.
Mam nadzieję, że czegoś nowego się dowiedziałeś, wybacz brak odpowiedzi na nurtujące Cię pytanie - postaram się streścić wszystko później.
W zdecydowanej większości, są naprawdę irracjonalnym pomysłem nabycia przyszłej klawiatury, według wspomnianego prawidła - są potwornie i partacko wycenione.
Przodującą skazą, jest oczywiście fabryczny zestaw klawiszy, wykonany z tworzywa ABS w technologii "laser-etching".
Materiał ABS wykorzystywany jest niemal w każdej sferze przemysłowej, koronnymi powodami są nade wszystko łatwość w modelowaniu kontur, relatywnie dobra wytrzymałość i nieskomplikowany proces produkcyjny - klamrą jest naturalnie niski koszt wytłoczenia.
Niestety, mimo ochoczych cech i intratności, implikowanie owego tworzywa w postaci "keycapsów", znosi niemałą chłostę - faktura wyślizguje się już po kilku miesiącach codziennej eksploatacji, ekspozycja materiału na promienie UV, skutkuje chybkim procesem żółknięcia, nieodporność na wysoką temperaturę i proste rozpuszczalniki, komplikują wybiórczą próbę wyczyszczenia.
Nałożony font technologią "laser-etching", przypisany jest do naprawdę niżowych procesów produkcyjnych, ze skwapliwością do zatracania pierwotnej formy.
Znamienna grubość pojedyńczej ściany klawiszy wspomnianych klawiatur, to ~0.9mm - wartość wpływa na empirię, grubaśne "keycapsy" są asumptem charakterystycznego, gromkiego wydźwięku i ogólnego odczucia podczas eksploatacji.
Wyróżnić możemy kilka przodujących metod nałożenia fontu:
Pad-printing - nasiąknięty materiał atramentem, po kontakcie z tworzywem, przenosi legendy na docelowe klawisze, szczególnie lubujący się w najtańszych klawiaturach membranowych, najmniej trwały.
Laster-etching - czcionka wypalana laserowo, spotykana szczególnie w klawiaturach mechanicznych, ostająca się odrobinę dłużej.
Dye-sublimation - proces "zapłodnienia" materiału barwnikiem z pomocą wysokiej temperatury, czcionka staje się integralną częścią plastiku, wieczysty proces, wypadkową jest znacznie wyższa cena produkcyjna.
Double-shot moulding - "keycapsy" wykonane w tym procesie, są dwuczęściowe - litery są pierwotną częścią, na którą nałożona została faktyczna budowa klawisza, najbardziej pożądany, skrupulatny i odporny na eksploatację proces.
Subtelne zobrazowanie porównawcze.
Adwersarzem ABS, jest PBT, materiał wyzbyty wszelakich frasunków poprzedniego - nieścieralny, odporny na promienie UV, wysoką temperaturę i pospolite rozpuszczalniki.
Jest absolutną podwaliną i składową dobrej jakościowo klawiatury, najbardziej pożądane tworzywo podczas elekcji potencjalnego zestawu.
Dodając, poszczególne klawiatury, posiadają unikalne kontury fabrycznych "keycapsów" - profile: https://bit.ly/2Km9kOx.
Bardzo przyzwoity stosunek ceny do jakości, prezentują zbiory NPKC - grube na 1.45mm, PBT, prezentują się naprawdę optymistycznie, profil OEM.
Szczebel wyżej, uplasowane są EnjoyPBT - korpulentne na 1.5mm, wykonane z tworzwa PBT, w technologii "dye-sublimation", profil Cherry.
Epatujące kokieterią "keycapsy" Gaterona, tzw. "Blank", zasługują na notę - wartość 1.5mm, tworzywo PBT, Cherry profile.
Frapującą ciekawostą jest geneza ePBT, jak mogłeś zauważyć, dzierżą taką samą grubość, tworzywo i profil Gaterona.
EnjoyPBT zajmuje się wyłącznie procesem "dye-sublimation" "keycapsów", a legendy nałożone były właśnie na "blanki" Gaterona, nie produkują własnych klawiszy, jednokolorowe zestawy Gaterona, były więc ichniejszym, intratniejszym zamiennikiem, gdy dla kogoś czcionka nie była priorytetowa - obecnie niestety nie wiem kto dostarcza podwalin ePBT.
Powracając do Cherry, marka została uciemiężona porutą - linearne przełączniki Gaterona, uchodzą za znacznie płynniejsze, podobnie jak ich pochodna - przełączniki Zealios (seria KS-3 wspomnianego), również dostarczane i produkowane przez Gaterona.
Charakterny zamiennik Cherry - Kailh, również relatywnie chybko wyrównał poziom przełącznikami PG1151, a wypadkową ostatniej innowacji, kompletnie deklasuje przełączniki serii MX, które nie mogą podjąć batalii z kapitalnymi Kailh Box.
Cherry dotknięte degresją, wyprzedało część swojej manufaktury - linia produkcyjna z tworzywa PBT, trafiła w dłonie BSP, a tworzywa ABS, do GMK.
Reminiscencja wielu osób, dysponentów klawiatur obecnie grona vintage, Cherry, nie mogła pozytywnie opiniować budowy samych produktów, które uchodziły za chybotliwe, łatwo odkształcalne i zrobione wybiórczo, jednakowoż "keycapsy" klawiatur jak G80-3000, zyskały naprawdę szeroką gawiedź, która dostarczyła monumentalnej estymy dla Cherry, która trwa do dzisiaj, mianowicie...
Jak napomknąłem, obecnie część manufaktury należy do GMK, dostarczają oni skrupulatnie wykonanych "keycapsów", w zasadzie, to jednych z najlepiej wykonanych klawiszy z tworzywa ABS - 1.5mm, w technologii "double-shot".
Sławę zyskały dzięki szerokiemu spektrum kolorystycznym, dla którego wielu fanatyków straciło głowę i... kabzę - zestawy osiągają zawrotną kwotę kilkuset złotych.
"Hype-train" jest oczywiście nierozsądny, w mojej skromnej opinii, przypisać można pełnoprawną definicję słowa "fanboy".
Współmiernie BSP - duńska marka, dostarcza zestawów wytłoczonych za pomocą sławetnych maszyn Cherry, kwota jest naprawdę kuriozalna - 160$, a sam zestaw jest wyłącznie dostępny w formacie TKL.
Kategoria klawiatur budżetowych do około dwustu złotych, to głównie dominacja wytworów SPC, a właściwie ich OEM-owych konstrukcji.
Waga jest naprawdę poczciwa, podświetlenie RGB zapewniają diody w formacie SMD w standardowym rozmiarze 3528.
Diody SMD, są przede wszystkim mniej awaryjne i zapewniają doprawdy barwne odcienie - 5,4 lumenów dla 3528, standardowa dioda DIP, charakteryzuje się strumieniem światła od 3 do 4 lumenów.
Naprawdę obfitą zaletą ich implementacji, jest możliwość zastosowania transparentnych przełączników, w miejsce archaicznych konstrukcji opartych o diodę DIP, która ochoczo ramoleje - luminofor się wypala, co skutkuje żółknięciem jasnych odcieni.
Szkopułem implementacji przełączników opartych o diodę DIP, jest również nierówne podświetlenie - dioda jest naturalnie na górze przełącznika, problem występuje również w klawiaturach opartych o diody SMD, jednakowoż te dostarczają nieco lepszego spektrum.
Stabilizacja wspomożona jest wzorcem Cherry, spełnia swoje poruczenie naprawdę przyzwoicie.
Świetnym adwersarzem, którego nagminnie aprobuję, jest wspomniany SGK3.
Otwarty "float-design", osadzony jest na cholernie ciężkiej, metalowej płycie, która nobilituje ogólną wagę klawiatury, do zawrotnych 1500 gramów - wartość niespotykana w gronie klawiatur z polskiej dystrybucji.
Stabilizatory Cherry, cucę przed wersją na diodach DIP - dostarcza naprawdę nieprzyjemnej poświaty.
Wyróżnić możemy dwie główne manufaktury, dostarczające OEM-owych produktów.
Costar - sławetne stabilizatory, jak i również autor takich klawiatur jak; Cooler Master MasterKeys L, Cooler Master Quckfire Rapid, Mionix Zibal, pierwszych klawiatur Das Keyboard czy serii Majestouch dla Filco.
Pośród masowych fabryk, Costar cieszy się sporym uznaniem, rewerencją.
iOne - wykonawca późnych klawiatur Das Keyboard, serii Blackwidow dla Razera czy Cooler Master Quickfire Pro.
Szczególnie znamienną cechą iOne, jest parszywy, autorski dolny rząd, "bottom row", który komplikuje wymianę fabrycznego zestawu z tworzywa ABS - budżetowe "sety", zawierają standardowy rozmiar; 1.25u dla klawiszy drugoplanowych i 6.25u dla spacji, uwzględniając wyłącznie 104 klawisze.
Sumplementarne zestawy, są oczywiście naturalnie kosztowniejsze.
Warto kierować się konkretnym dziełem danej manufaktury - Costar, to przede wszystkim świetne klawiatury Filco i naprawdę udany MasterKeys L, pożogą jest natomiast niezbyt udany Mionix Zibal.
Produkty iOne, nie cieszą się optymistyczną notą.
Do naprawdę poczciwych, przypisać można produkcje dla Cooler Mastera, najwięcej goryczy przelało się na produkty dla Razera.
Post wymaga jeszcze konkretnej aktualizacji, w zasadzie rozmyślam nad dopełnieniem go i podpięciem do głównego działu.
Mam nadzieję, że czegoś nowego się dowiedziałeś, wybacz brak odpowiedzi na nurtujące Cię pytanie - postaram się streścić wszystko później.
Спутник
WMO 1.1A [PMW3360]
WMO 1.1A [PMW3360]
